[...με ρώτησε. Με κοίταξε στα μάτια και με ρώτησε. Δεν ξέρω αν ήταν ερώτηση δηλαδή. Σαν κατάφαση ακούστηκε. Ή μάλλον σαν κατάφαση εννοήθηκε. Έτσι το καταλάβαμε πάντως. Κι εκείνος κι εγώ. Ήταν μία μικρή μυστική συμφωνία. Πάνω στο βρώμικο καναπέ μου.
Μισώ τους αποχαιρετισμούς. Δεν τα πάω καθόλου καλά μαζί τους. Δεν ξέρω αν κάποτε τα πήγαινα ή αν ήταν πάντα έτσι. Μπορεί να φταίω εγώ δηλαδή. Αλλά μπορεί να φταίνε και τα αεροδρόμια. 'Ετσι πολύβουα και πολύχρωμα που είναι. Σαν να το κάνουν επίτηδες. Να σε αποσυντονίζουν από τις σκέψεις σου. Ή οι πλατφόρμες τρένων. Είναι ύπουλες οι πλατφόρμες τρένων. Σκοτεινές, παγωμένες, φασαριόζικες. Βλέπεις τον (απο)χωρισμό να συμβαίνει μπροστά σου. Εκτός αν φύγεις πριν ξεκινήσει το τρένο. Χωρίς να κοιτάξεις. Αν μείνεις ενάμιση βήμα πιο πίσω ακριβώς. Στο μακρόσυρτο φιλί, στη δακρύβρεχτη αγκαλιά, στο σαστισμένο, απεγνωσμένο, και-τώρα-τι; βλέμμα.
Παλιά αυτά. Πριν το σκάιπ, το φέισμπουκ, τα εμ-εμ-ες. Τότε που περίμενες δυο αράδες σε μία πρασινόμαυρα πιξελιασμένη οθόνη κινητού και γέμιζε ο ύπνος σου γλύκα. Τώρα δεν υπάρχει γλύκα. Ούτε πίξελς. Υπάρχει "μ' ακούς;", "δε σας βλέπω", "κλείσε την κάμερα γιατί τρώει megabytes", "δεν έχω τη ρύθμιση στο htc μου για να απαντήσω στο μέιλ σου (αλλά το έλαβα..)"
Και τελοσπάντων, αυτό που με δυσκολεύει περισσότερο είναι ότι δεν ξέρω να μεταφράζω τα goodbye kisses. Δεν ξέρω αν είναι adieu ή a-tout-a-l-heure. Δεν ξέρω αν ξέρεις ότι θέλω να με φιλήσεις και αύριο, αν θυμάσαι ότι θα σε αγαπώ πάντα, αν ο σκύλος σου νιώθει ότι τον μελετάς συνέχεια.
Έλεγε "θα τα πούμε στα όνειρά μας". Κάθε φορά που we kissed goodbye αυτό έλεγε. Και γινόταν το goodbye kiss λιγότερο adieu και περισσότερο a-tout-a-l-heure. Και το επόμενο πρωί ξυπνούσαμε και μαζί και χώρια, 'έτσι γλυκά όπως ξυπνούν οι εραστές'...
Παλιά αυτά σου λέω. Πριν το share, τον Jarvis Cocker και την εκτέλεση του model με θέρεμιν.
Από τότε, ωστόσο, κάθε φορά που αποχαιρετώ κι αποχαιρετιέμαι, γίνομαι ένα μεγάλο θέρεμιν. Στέκεσαι δύο βήματα μακριά και (μου) προκαλείς αυτές τις, απόκοσμες θαρρείς, κραυγές.
'Ι don't know how it works, really. It must be magic.' Αυτό κατάλαβε και ο Jarvis.]
Φεύγοντας από το Southbank Centre, τα φώτα της όχθης καθρεφτίζονταν στον Τάμεση. Και καθώς εκείνος κελάρυζε σκοτεινός με τις πορτοκαλί και γαλάζιες λάμψεις ν' αναβοσβήνουν στην επιφάνειά του, το London Eye στεκόταν πάνω από τα κεφάλια μας - σαν ένα στρουκτουραλιστικά ζωγραφισμένο φεγγάρι. Τότε θυμήθηκα να νιώθω.
To concert Electronica συνοδεία της ορχήστρας του ΒΒC που παρουσίασε o Jarvis Cocker την Τετάρτη 6 Οκτωβρίου στο Southbank Center θα αναμεταδοθεί στο Radio 3 του BBC στις 19/11 στις 19.00 GMT.
Clem x
0 comments:
Post a Comment