Όπως ίσως θα ξέρετε, αυτό το μήνα είμαι στην άλλη πλευρά της γης, και πιο συγκεκριμένα στην ευρύτερη περιοχή του Los Angeles. Τον Σεπτέμβριο θα σταματήσω τα χλιαρά νέα των σελέμπριτις αλλά θα κρατήσω ένα ταξιδιωτικό ημερολόγιο. Να δω πόσους θα ενδιαφέρει! Πρώτο επεισόδιο: κορεάτικο πεντικιούρ.
Προχθές ένιωσα πολύ περιπετειώδης και αποφάσισα να μπω σε ένα nail salon με κορεάτισσες για πεντικιούρ. Σημείωση: μόνο κορεάτισσες κάνουν πεντικιούρ εδώ. Βλέπω μία κουκλίτσα με τόνους μακιγιάζ και υπερβολικά πολλά μαλλιά. Της λέω ότι θέλω ραντεβού για την επόμενη μέρα, με ρωτάει πως με λένε, της λέω, κατάλαβε "Λέλα" (δε με λένε έτσι), δεν τη διόρθωσα γιατί θα τράβαγε μακριά η βαλίτσα, με ρωτάει τι ώρα, της δείχνω "3" με τα δάχτυλα γιατί όπως θα φανταστήκατε, τα αγγλικά και των δυο μας ήταν με προφορές από διαφορετικές πλευρές της γης οπότε υπήρχε μία επιφύλαξη. Θεώρησα ότι συνεννοηθήκαμε κι έφυγα.
Χθες λοιπόν, ήρθε η ώρα του πεντικιούρ. Ξαφνικά με έπιασε ένα άγχος ότι θα μου βάλει πλαστικά νύχια με γκλίτερ όπως είδα στη βιτρίνα και δε θα μπορώ να πω όχι, οπότε ευτυχώς ο Κ. μου είπε ότι στα κορεάτικα το όχι είναι "άνιο" και το ναι είναι "νε". Εξοπλισμένη με τη νέα γνώση ξεκίνησα.
Με υποδέχτηκε ή η ίδια κορεάτισσα ή μια διαφορετική, πολύ δύσκολο να πει κανείς γιατί όλες μου φάνηκαν ολόιδιες. Της είπα ότι είμαι το ραντεβού των 3 και μου λέει ναι, κάτσε εδώ, και μου δείχνει μία απλή πολυθρόνα. Την κοιτάω χωρίς να κάθομαι: σίγουρα να κάτσω εδώ? Το μέρος ήταν άδειο και στο βάθος ήταν αραδιασμένες γιγαντιαίες πολυθρόνες με νερό μπροστά. Κοιταζόμαστε για λίγο και μου λέει "Aaah, Lela,. pedicure!" "Yes!" της λέω και με οδηγεί σε μία πολυθρόνα ολοφάνερα προορισμένη για πεντικιούρ.
Χαρούμενη που τα κατάφερα καλά, θρονιάζομαι στην πολυθρόνα, βγάζω παπούτσια και μία άλλη ολόιδια Κορεάτισσα έρχεται να κάνει τη δουλειά. Τρομερά χαμογελαστή με ρωτάει "what your name?", της λέω, καταλαβαίνει "Lela", δε με λένε έτσι, αλλά το αφήνω να περάσει, της λέω "and what's your name?" μου λέει κάτι, εγώ καταλαβαίνω "Lila" αλλά είμαι σίγουρη ότι δεν τη λένε έτσι, τέλος πάντων, λέμε "nice to meet you" κι εύχομαι να μην χρειαστεί να πούμε άλλα. Με ρωτάει από που είμαι, δεν το πιάνω με την πρώτη, με ξαναρωτάει, της λέω "Greece". Με κοιτάει με κενό βλέμμα, με ξαναρωτάει. Της ξαναλέω "Greece", πιο δυνατά και πιο αργά. Βλέπω ότι δεν κατάλαβε, το αφήνω. Μετά από λίγο με ξαναρωτάει λες και είναι η πρώτη φορά κι επιτέλους μου κόβει: σιγά μην ξέρει την Ελλάδα. Της λέω "Europe!" και το χαμόγελο επανέρχεται: "Ah, I know that!" Ωραία λέω, και η πολυθρόνα αρχίζει να δονείται. Ενώ σου κάνουν πεντικιούρ, η πολυθρόνα σου κάνει μασάζ στην πλάτη. Καλή φάση.
Από κει τα πράγματα πάνε όπως τα ξέρω. Μικρό highlight η φάση με το μασάζ-δεν ξέρω αν είμαι εγώ μυγιάγγιχτη (είμαι) ή αν το κορεάτικο μασάζ έχει σκοπό να σου προκαλέσει μόνιμη βλάβη αλλά πόνεσα πάρα πολύ. Δεν έβγαλα κιχ για να μην ξεκινήσει νέα συζήτηση και άρχισα να ιδρώνω από τον πόνο παρακαλώντας από μέσα μου να σταματήσει, έχοντας ταυτόχρονα αμφιβολία μήπως αυτός είναι ο στόχος και μήπως αύριο είμαι ελαφριά σαν πουλάκι. Κάποια στιγμή με ρωτάει "more massage?" και της λέω πανικόβλητη "No!" Το χαμόγελο χάθηκε για ένα νανοσεκόντ και τύψεις άρχισαν να με κυριεύουν. Οπότε, όταν με ρώτησε "flower?' είπα ναι, για να μη τη στενοχωρήσω άλλο.
Δε μπορείτε να πείτε, το αποτέλεσμα δεν είναι καθόλου κακό.
Κάποια στιγμή, τελείωσε. Άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια: πως πληρώνω? Δεν υπήρχε πουθενά ταμείο. Και αφήνω πουρμπουάρ? Και πόσο? Και σε ποιον το δίνω? Υπάρχει μάνατζερ? Αυτές οι ερωτήσεις με ταλανίζουν και στην Ελλάδα, πόσο μάλλον στην Κορέα. Αποφασίζω να ρωτήσω: Πληρώνω τώρα? Ναι μου λέει τώρα, είναι 27 δολάρια. Κάνω ένα πρόχειρο λογαριασμό, υπολογίζω το 20% και αποφασίζω 33, που είναι λάθος, αλλά τι να έκανα, να έβγαζα το κινητό? Της δίνω πενηντάρικο, της λέω "KEEP THIRTY THREE". Παίρνει το πενηντάρικο, μου λέει "keep?" "NO, THIRTY-THREE!" Μου λέει "I keep?" "ΤΗΙRTY-THREE!!" Είπα αυτές τις λέξεις με όλες τις πιθανές προφορές. Μου λέει "Sirty Sree?" "Yes!" λέω κι εγώ, ανακουφισμένη ότι συνεννοηθήκαμε. Αμ δε. Γυρνάει με το πενηντάρικο σε φραγκοδίφραγκα κι αρχίζει να τα μετράει. Της λέω "Give me seventeen". Μου τα δείχνει όλα μαζί. Παίρνω τα 17 δολάρια. Μου λέει "keep?" της λέω "Yes!" "Thank you" μου λέει κι αρχίζει να κάνει μικρές υποκλίσεις. Κάνω κι εγώ 5-6, παίρνω την τσαντούλα μου και βγαίνω στον καλοκαιρινό ήλιο. Συμπέρασμα: η κορεάτικη προφορά δε μοιάζει καθόλου με την ελληνική.
0 comments:
Post a Comment