Αγαπητοί μας αόρατοι αναγνώστες (είμαστε πεπεισμένες πλέον πως είστε αόρατοι),Το κλείνουμε το μαγαζί. Πάμε να ψαρέψουμε χταπόδια και να τα χτυπήσουμε στα βράχια. Να βγάλουμε αχινούς από το βυθό και να μουτζουρωθούμε με το αίμα τους [που είναι κόκκινο σαν το δικό μας - το ήξερες;].
Να κυνηγήσουμε μαζί με τον Σ. όλες τις πεταλούδες του απογεύματος και να κάνουμε τα στραβά μάτια όταν τρυπώσει στο κοτέτσι του γείτονα.
Να φτιάξουμε φοβερές υπόγειες συγκοινωνούντες δεξαμενές με τα κουβαδάκια της Α. και να τής διαβάσουμε όλες τις μαγικές ιστορίες των Στε [για να τις θυμηθούμε κι εμείς]. Να τις διαβάσετε κι εσείς.
Πάμε να κάτσουμε. Όχι να είμαστε καθιστές απαραίτητα, αλλά κατάλαβες, να μην κάνουμε τίποτα. Δηλαδή να ακούμε τζιτζίκια και να κάνουμε θόρυβο με το καλαμάκι μας. Και να μασουλάμε παγάκια.
Και να μη δίνουμε και πολλή σημασία. Και ειδικώς και γενικώς. Και το ίδιο να κάνετε κι εσείς.
Και να αλείφεστε με αντιηλιακό. Με υψηλό δείκτη προστασίας. Παντού.
Χωρίς να ξεχνάτε τα δάχτυλα των ποδιών σας. Γιατί εμείς μια φορά τα ξεχάσαμε και μάς κάηκαν. Και, αλήθεια, δεν ήταν καθόλου αστείο.
Φιλί με αλμύρα,
Clemmie - Melroy
0 comments:
Post a Comment