Τις τελευταίες μέρες σας τάραξα με την παράσταση του Αmadeus. Ας μη γελιόμαστε, σας τάραξα με την παράσταση του Παπακαλιάτη, δε με ένοιαζε καθόλου τι θα έπαιζε. Βέβαια η χαρά του να τον δω με κολάν και περούκα ομολογώ ότι πρόσθετε έξτρα layer.
Μετά, σιωπή. Τι συνέβη? Τόλμησα να κοιτάξω το Τέρας στα Μάτια (όπως ρώτησε κάποιος στο Αγαπητή Α,μπα?) Μου άρεσε τόσο που δεν τολμούσα να το γράψω? (όπως ρώτησε κάποιος άλλος). Όχι. Η αλήθεια ήταν ότι ΒΑΡΙΟΜΟΥΝ.
Ναι. Τόσο κακό ήταν.
Αλλά για να μην σας αφήσω με ασάφειες, πάμε με χρονολογική σειρά.
Αρχικά συναντηθήκαμε για προκαταρκτικά ποτά. Άλλοι πρόλαβαν να μεθύσουν, άλλοι όχι. Πάντως όταν πλησιάζαμε στο θέατρο αρχίσαμε να ντρεπόμαστε. Τέρμα τα ψέματα, θα πηγαίναμε, θα μας έβλεπε κόσμος. Εγώ ντρεπόμουν λες και θα πήγαινα πρώτη φορά σε μπουρδέλο. Άντε να μπούμε, να μη μας δει κανένας γνωστός. Όμως έπρεπε να περιμένουμε τους υπόλοιπους. Δεν υπάρχει στάση λεωφορείου για να κάνεις ότι είσαι εκεί για άλλο λόγο. Το κατάπιαμε και προσπαθήσαμε να δείχνουμε κουλ.
Τα πράγματα έφτιαξαν λίγο όταν είδαμε τον Μουζουράκη με την Σολωμού. Συζητήσαμε για λίγο αν είναι καημένος ο Μουζουράκης που είναι υποχρεωμένος να πηγαίνει σε τέτοια ή αν καλά να πάθει (συμπέρασμα που βγήκε: καλά να πάθει). Τελικά ήρθαν και οι υπόλοιποι και μπήκαμε μέσα.
Αυτός που πουλούσε τα εισιτήρια μίσησε την Κ. που πήγε να τα βγάλει επειδή τόλμησε να του δώσει πιστωτική κάρτα -δεν παίρνουν πιστωτικές εκεί, τι τους περάσατε- και για να βγάλει το άχτι του οι θέσεις μας ήτα τέρμα θεού, τελευταία σειρά, μολαταύτα η ταξιθέτρια μας λυπήθηκε κι επειδή το άνω διάζωμα ήταν μισοάδειο, πηδήξαμε μερικές θέσεις. Και πάλι τελευταίοι ήμασταν, κάτι που αποδείχτηκε σωτήριο.
Γιατί αυτό που αντικρίσαμε ήταν πέρα από κάθε προσδοκία.
Εννοώ κάτω από κάθε χαμηλή προσδοκία.
Δηλαδή ήταν τόσο χάλια που νοσταλγήσαμε τα σήριαλ.
Μετά από πολλή σκέψη, τώρα που έχουν καταλαγιάσει και οι εντυπώσεις, αποφάσισα ότι ο πιο χάλια ηθοποιός δεν ήταν ο Χριστόφορος. Φαντάσου.
Ο πιο χάλια ηθοποιός ήταν η Ψαρομούρα.
Μετά ο Λιγνάδης.
Μετά ο Χριστόφορος.
Αλλά ας τα πάρουμε οργανωμένα τα πράγματα.
1. Το σενάριο (το ποιο?)
Το σενάριο ήταν προσαρμοσμένο για γριές με Αλτσχάιμερ. Αυτό σημαίνει άπειρος μονόλογος του Λιγνάδη στους οποίους μας εξηγούσε ποιος είναι ο ίδιος, ποιος είναι ο Μότσαρτ, τι είναι η Βιέννη, ποια χρονιά είναι, πως λένε τον πατέρα του, πόσο πιστεύει στο θεό, το μόνο που δε μας εξήγησε είναι τι είναι το πιάνο και βασικές αρχές πενταγράμμου. Εντάξει να μας κάνει λίγο εισαγωγή αλλά πάνω κάτω ξέρουμε ότι ο Μότσαρτ είναι παλιός. Αν μπορούσε, θα μας μασούσε τις πληροφορίες να μας τις ταΐσει με μπιμπερό.
Όλοι έχετε δει τόλμη και γοητεία. Για τέτοια ανάλυση μιλάμε. Και κάθε ένα λεπτό για να μην μπερδευτούν οι ανοϊκές άνω των 75 αντηχούσε η κραυγή του Λιγνάδη: "Ο Μότσαρτ, Ο ΜΟΤΣΑΡΤ, Ο ΜΟΟΟΤΣΑΑΑΑΡΤ" κι έτσι, τις ξυπνούσε κι όλας. Τιπ: για όλους τις εισόδους ηθοποιού υπήρξε εισαγωγή. Οι ηθοποιοί ήταν στην ουσία τρεις.
2. Οι ηθοποιοί (να τους κάνει ο Θεός)
Ούτε ο Θεός μας βοήθησε εκείνο το τρομερό δίωρο.
Εγώ τον Λιγνάδη δεν τον ήξερα ως ηθοποιό αλλά ήμουν με την εντύπωση ότι πρόκειται για αξιοσέβαστο παίχτη: εθνικό, ιστορία και λοιπά. Δεν ξέρω, δε μπορώ να κρίνω το παρελθόν του. Μπορώ να κρίνω όμως το μαρτυρικό δίωρο μανιέρας. Πάνω στην πάλη του για φυσικότητα ήταν αγγούρι όπως παιδιά του δημοτικού που δεν ξέρουν τι υποτίθεται ότι πρέπει να κάνουν. Ήταν τόσο στάνταρ το φέρσιμο που στο τέλος τον μιμηθήκαμε όλοι, με σχετική επιτυχία. Μάθημα Σαλιέρι:
"Ιο, Αντόνιο Σαλιέεερι. Ίο! Αντόνιο Σαλιέρι! Εγώ, ο θρίαμβος του μετρρρρίιιιιου. Ίο! Αντόνιο Σαλιέεερι. Να με ταπεινώνει ποιος; ΩΩΩΩ, ο Αμαντέους! Ο ΑΜΑΝΤΕΟΥΣ! Ο ΑΜΑΝΤΕΕΕΕΕΕΟΥΣ!"
Ψαρομούρα:
*Φανταστείτε την στο 4. Insert. Τέλος.*
Χριστόφορος:
*Φανταστείτε το γέλιο του Αμαντέους στην ταινία. Φανταστείτε τον Χριστόφορο με υστερία παιδικού σταθμού. Φανταστείτε μακρύτερο Τσουλούφι. Τέλος. Α, όχι. Μάθημα Αμαντέους; "Σαλιεεεερι...?"
3. Bonus
Το κολάν του Αμαντέους. Φορούσε σπασουάρ; (ναι). Θα μας έδειχνε το six pack του με καλλιτεχνική αφορμή; (ναι). Γιατί δε φορούσε μακρύ σακάκι όπως οι άλλοι; (Για να φαίνεται το six pack και το σπασουάρ). Το μακρύ Τσουλούφι. Το μακρύ Τσουλούφι. Αυλαία.
4. Extra Bonus
Ο Αμαντέους πεθαίνει στο τέλος. Sorry για το spoiler. Αυτό δεν εμπόδισε τις διπλανές μας να δακρύσουν.
Κυρία με γούνα, στην έξοδο, δήλωσε: "Ήταν και οι δύο τους εξαιρετικοί."
Δήλωση νεαρής στην έξοδο: "Ωραίο, αλλά μου έπεσε κάπως βαρύ."
Συμπέρασμα:
Του χρόνου, στην κινηματογραφική πρεμιέρα, θα είσαστε μόνοι σας.
0 comments:
Post a Comment