Parfums Pourpres du Soleil des Pôles

Θέλω να πάθω συναισθησία. Αλλά την συναισθησία δεν την παθαίνεις. Είναι κάτι με το οποίο γεννιέσαι. Είναι η νευρολογική ανάμιξη των αισθήσεων. 'Aμα είσαι συναισθητικός μπορείς να μυρίζεις τα χρώματα. Μπορείς να βλέπεις τη μουσική και να ακούς τις οσμές. Μπορεί το 2+5 να σου βγάζει άθροισμα κίτρινο και άμα ανακατέψεις το κίτρινο με το πράσινο να βγάλεις το νούμερο 2. Οι συναισθητικοί συνδυάζουν χρώματα, λέξεις, αριθμούς, νότες, γεύσεις και μυρωδιές αυτόματα. Και εξακολουθούν να το κάνουν ακόμη κι αν χάσουν μία από τις αισθήσεις τους.

Πήγαμε που λες στο South London Gallery στο Peckham να δούμε το performance των Parfums Pourpres du Soleil des Pôles που ήρθαν από το Centre Pompidou στο Παρίσι. Κάτσαμε οκλαδόν σ' ένα σκοτεινό δωμάτιο ανάμεσα σε Γάλλους φοιτητές και Γαλλίδες κυρίες. Επί μισή ώρα κοιτούσαμε τρεις κούκλους (Γάλλους) να παίζουν πιάνο και ένα κύριο όρθιο μπροστά από ένα μαύρο τραπέζι γεμάτο χρωματιστές κάρτες. Σαν αυτές που παίζουμε UNO. 'Επαιρνε τις κάρτες και τις ευγράμμιζε κι εμείς βλέπαμε το αποτέλεσμα πίσω του σε ένα πίνακα προβολής. Ο κύριος αυτός έμοιαζε κάπως με παππού, ίσως και με γιαγιά, από εκείνες που αντροφέρνουν: είχε κοντά λευκά φουντωτά μαλλιά, λευκά φρύδια και βλεφαρίδες. Μετά καταλάβαμε ότι ήταν αλμπίνος.

'Οση ώρα έπαιζαν οι Γάλλοι μας ο κύριος άκουγε και με βαθιά προσήλωση τοποθετούσε τις κάρτες σε χρωματιστές σειρές. Πρώτα μία σειρά κίτρινη, από κάτω μία σειρά πράσινη, παρακάτω μπλε. Μετά άλλαζε το μπλε με το μαύρο, το κίτρινο με το κόκκινο, κοντοστεκόταν, τις παρατηρούσε, έκανε ένα βήμα πίσω, έξυνε το πηγούνι του, έβαζε κόκκινο, κούναγε λίγο το φως να το κάνει βαθύ πορτοκαλί και φτου κι από την αρχή. Δεν σταμάτησε λεπτό να σχηματίζει χρωματιστές σειρές, τη μία κάτω από την άλλη, τη μία δίπλα στην άλλη, τη μία πάνω στην άλλη. Γρήγορα, συγκεντρωμένα, μεθοδικά. Τις ίσιωνε, τις στράβωνε, τις τοποθετούσε πότε κάθετα και πότε οριζόντια. Κυρίως τις ευθυγράμμιζε. Κι ήταν τόσο προσηλωμένος λες και κρινόταν η συντέλεια του κόσμου από το ευγράμμισμά του. Μετά γύρναγε το κεφάλι του προς τον πίνακα προβολής, ξαναέξυνε το πηγούνι του, ξανασκεφτόταν. Σκεφτόταν αν ταιριάζει αυτό που βλέπει το αυτί του με αυτό που μας έδειχναν τα χέρια του. Κι εμείς δεν καταλαβαίναμε τίποτα.

Όταν ύστερα τον ρωτήσαμε, μας είπε πως γι' αυτόν, το να βλέπει τις νότες, είναι κάτι αυτόματο. Μάταια προσπαθούσαμε να αντιληφθούμε αν τα χρώματα σκουραίνουν επειδή βαθαίνει η μουσική ή το ανάποδο. Αλλά όχι. Δεν ήταν αυτή η περίπτωση. Ούτε το νιώθει ούτε το σκέφτεται. Το Fa είναι καφέ όπως η Δευτέρα είναι κόκκινη και το κάππα μπλε. Εντελώς λογικά δηλαδή.

Κι ακριβώς επειδή κάθε άνθρωπος σκέφτεται με διαφορετικό τρόπο, κάθε συναισθητικός "βλέπει" άλλα χρώματα κάνοντας διαφορετικές αναπαραστάσεις. Κι εκεί κάπως ικανοποιηθήκαμε αφού σκεφτήκαμε πως ακόμα και αν δεν μπορούμε να πάθουμε συναισθησία για να μας μυρίζει ο άλλος κίτρινο, μπορούμε να συνεχίσουμε να αναπτύσσουμε την ενσυναίσθησή μας και να τον χρωματίζουμε εμείς. Κατά βούληση.

Tableau vivant - Parfums pourpres du soleil des pôles
Uploaded by centrepompidou. - Arts and animation videos.