Δεν γράφω. Πια. Ποστς. Ή posts. Ή τέλος πάντων. Δεν θέλω ρε παιδί μου. Γράφω συνεχώς σε χαρτάκια. Και στα μόλεσκίνς μου. Σημειώνω διάφορες λέξεις με μαρκαδόρους crayola. Σημειώνω διάφορα που ακούω, διάφορα που νιώθω... Άσε μη στα λέω τώρα.
Έχω πάθει και έλλειψη στόχου αυτές τις μέρες. Δεν ξέρω αν αυτό είναι κάτι που παθαίνεις. Αλλά τέλος πάντων εγώ το έπαθα. Δεν ξέρω ακριβώς τι είναι και πώς λύνεται αλλά είναι μια κατάσταση.
Επίσης, έχουν εξαφανιστεί όλες οι πετσέτες μπάνιου από το σπίτι. Οι μικρές και οι μεσαίες, όχι οι πολύ μεγάλες. Αλλά έχουν εξαφανιστεί.
Επίσης, συμφωνώ με το προηγούμενο ποστ. Είναι ένα πολύ ωραίο ποστ. Ούτε εγώ είμαι οικοκυρική, αλήθεια. Μπορεί και να είναι φανταστικά να είσαι απλώς οικοκυρικός. Και επίσης, πολύ ωραίο είναι να σε αναλαμβάνει κάποιος. Ξέρεις, να σου πει κάποιος ρε παιδί μου: "Εγώ τώρα σε αναλαμβάνω. Δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα πια. Παρά μόνο αν θέλεις. Να, μπορείς να κάνεις και οικοκυρικά αν σ' ενδιαφέρει. Έχω εγώ αναλάβει την ευθύνη σου τώρα..."
Επίσης, αυτές τις φράουλες που βλέπετε παρακάτω, θα έπρεπε να τις δοκιμάσετε. Δηλαδή εγώ θα ήμουν λιγότερο ευτυχισμένη αν δεν τις είχα δοκιμάσει. Είναι οι πιο φραουλένιες φράουλες του κόσμου. Τις πουλάνε κάτι μικροί κύριοι πάνω στο δρόμο. Κάπου στη Σμύρνη, κάπως μακριά. Φανταστικές και φτηνές φράουλες.
Επίσης, ήξερες εσύ ότι ο καφές προκαλεί κυτταρίτιδα; Όχι, γιατί εγώ το έμαθα πριν δυο μέρες. Και μ' έχει στοιχειώσει η σκέψη. Δηλαδή, ο καφές είναι φανταστικός. Δεν είναι; Η μπουκαμβίλια μήπως γράφεται έτσι; Με "μπου"; Αν κάποιος σου έλεγε τώρα, αυτή τη στιγμή, ότι θα ήθελε πολύ να περάσει την υπόλοιπη ζωή του μαζί σου, τι θα έκανες; Θα δεχόσουν;
Πάω τώρα να φάω μακαρόνια με τοματίνια, ρόκα και μανούρι. Ωραίο δεν ακούγεται; Και είδες που επιστρέφουμε πάλι στα μακαρόνια;
Δικιά σου για πάντα.
melroy
0 comments:
Post a Comment