 | |
| αν υπήρχε justice... |
Τα πρώτα δέκα λεπτά ήταν πολύ ωραία. Στην είσοδο είχε κάτι νόστιμα σοκολατένια μπαλάκια σε ξυλάκι, σε πολύ ωραία συσκευασία, που μας έδωσε ένας ευγενικός κύριος και μας ευχήθηκε "μια καλή βραδιά". Ο καιρός ήταν καλός και ο κόσμος ούτε πολύς, ούτε λίγος. Πήραμε και μία μπύρα με μεγάλη ευκολία και περιμέναμε την τρίτη φίλη για να μπούμε μέσα.
Που μέσα? Εντάξει δε λέω ότι υπάρχουν και πολλές αίθουσες αλλά ίσως να έβαζαν στην επόμενη πρόσκληση και ένα σχεδιάγραμμα του χώρου, έτσι για να μην πηγαίνεις σε όλες τις πόρτες ψάχνοντας. Είχαμε ήδη αργήσει αλλά τελικά ακούσαμε στα μεγάφωνα ότι εντάξει, μπείτε, ξεκινάει.
Κατά διαολεμένη σύμπτωση (όχι) ήμασταν ακριβώς δίπλα στην πόρτα οπότε ήμασταν η δεύτερη σειρά που περίμενε. Και περίμενε...και περίμενε...η ουρά πίσω μας είχε γίνει σαν ουρά στην εφορία αλλά δε μας άφηναν να μπούμε. Ο λόγος ήταν ότι μέσα ήταν προ πολλού τίγκα. Και όσο περιμέναμε, διάφοροι μπατζανάκηδες και ημίγνωστοι μας προσπερνούσαν, εμάς που είχαμε προσκλήσεις, γιατί παραήταν σημαντικοί για να μείνουν απ'έξω.
Και λέω: αν οι ίδιοι απαξιούν την έννοια της πρόσκλησης, τότε γιατί τις βγάζουν? Αν θέλουν να είναι τόσο εξκλούσιβ θα έπρεπε αυτά τα χαρτιά να έχουν την αξία που τους αξίζει (πλεονασμός αλλά τον κρατάω). Εντάξει καταλαβαίνω ότι κάποιοι είναι μέσα στα πράγματα και είναι αυτονόητο να είναι εκεί αλλά πόσες Άννες Γουιντούρ έχουμε στην Ελλάδα? (spoiler alert: καμία) Tέλος πάντων αραιώνει μέσα ο χαμός και μπαίνουμε. Ήμασταν η δεύτερη σειρά στην ουρά και βρήκαμε κατά άλλη διαολεμένη σύμπτωση 3 θεσούλες τέρμα δεξιά πίσω πίσω, προσπερνάμε μοντέλα (γκουχ) που ήθελαν να κάτσουν στις μπροστινές θέσεις που ήταν κρατημένες για υπουργούς και πολιτικούς και καθόμαστε περιχαρείς που βρήκαμε καρεκλίτσες να ξαποστάσουμε.
Η χαρά μας κράτησε λίγο. Η απορία μου "τι θα γίνουν όλοι αυτοί που ήταν πίσω μας" λύθηκε άμεσα. Το μαύρο πανί δίπλα μας ανασηκώθηκε με κίνδυνο να μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι και με σπρωξίματα, φωνές κι εκνευρισμό έκαναν ντου επιπέδου γηπέδου άλλη μία εικοσαριά ανθρώπων όλων των ηλικιιών που δεν ξέρω αν είχαν ή όχι προσκλήσεις αλλά σίγουρα δε χωρούσαν. Δε χωρούσαν ούτε όρθιοι! Το "όλων των ηλικιών" θέλω να το κρατήσετε: μεταξύ τους κι ένας 80άρης -και λίγα λέω- που αγριοκοίταζε τους πάντες λες και είχε μπει σε λεωφορείο για να σηκωθεί κάποιος να κάτσει. Κάποιος σηκώθηκε, αυτός κούτσα κούτσα πήγε σε καρέκλα, ησυχάσαμε για λίγο.
Μετά τους λόγους με ξεκαρδιστικό περιεχόμενο (ο χώρςο της μόδας στην Ελλάδα είναι πιο δυνατός από ποτέ) και συσχετισμό της μόδας με την Action Aid (παραδόξως, η Αλεξάνδρα Μητσοτάκη φαίνεται κάπως νορμάλ) ξεκίνησε η παράσταση "χοροθέατρο" και λεγόταν κάτι του στυλ "7 plus 7" ή κάτι τέτοιο. Εγώ με τα χοροθέατρα δεν έχω σχέση αλλά έχω δει πολλά σκετς τετάρτης Δημοτικού. Αυτά τα σκετς ήταν καλύτερα. Ό,τι και να σας πω, δεν περιγράφεται. Ήθελες να πάρεις φόρα και να σπας καρέκλες ή να γδυθείς στην πασαρέλα για διαμαρτυρία. Μια ομάδα χορού που δεν ήξερε να χορεύει έκανε παιδαριώδεις αναπαραστάσεις λέξεων όπως "wrath" και "sloth" και "justice" και να πω την κεντρική μου απορία, γιατί στα αγγλικά? Γιατί είναι διεθνής υπόθεση, σόρι. Ο διάλογος με την τέχνη ήταν ανάλογος με αυτόν που κάνω με τον ανηψιό μου όταν τον ρωτάω "που είναι τα ματάκια σου? που είναι τα μαλλιά σου? Που είναι η γιαγιά?" με τη διαφορά ότι ο ανηψιός μου είναι μία σκέτη γλύκα και έχει περισσότερο χιούμορ, για να μην πω ότι είναι πιο καλοντυμένος. Παράλληλα το μπούγιο που μπήκε εμβόλιμο άρχισε να βολεύεται υπερβολικά στο χώρο που καταλάμβανε αρχικά σε σημείο που σχεδόν κάθησαν στα γόνατά μας για να βλέπουν καλύτερα. Οι προσπάθειές μας "μήπως μπορείτε να πάρετε την ποδάρα σας γιατί μας έχετε καβαλήσει και δεν είμαστε καν γνωστοί" λειτουργούσαν για μερικά δευτερόλεπτα, παράλληλα μας κοιτούσαν λες και είχαμε θέση στο καράβι στην μικροασιατική καταστροφή, στο λιμάνι της Σμύρνης. Τέλος πάντων, τελειώνει κι αυτό, βγαίνουμε έξω με το μπούγιο (ο ογδοντάχρονος κούτσα κούτσα). Να μου θυμίσετε αν γίνω 80 να μην πηγαίνω σε μέρη που δεν ξέρω σίγουρα ότι θα έχω θέση.
Το επόμενο γεγονός ήταν ο μπουφές και η έκθεση της φωτογραφίες. Για να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, το catering ήταν πολύ καλό αν εξαιρέσουμε κάτι ποτήρια με κάτι που μιμούνταν με μεγάλη αποτυχία το Bellini, τα υπόλοιπα ήταν πολύ καλά. Έτσι μου είπαν τουλάχιστον γιατί φανταστείτε αυτούς τους τραμπούκους μέσα να θέλουν να φάνε έξω. Ήταν η αγορά του Αλ Χαλίλι αλλά με καλύτερο φαγητό. Αφού ήπιαμε 2 ποτηράκια στα γρήγορα να συνέλθουμε από το χοροθέατρο πήγαμε να δούμε την έκθεση φωτογραφίας λέγοντας "πόσο χάλια να είναι".
Ε, μη το λες. Μπορεί να είναι πολύ χάλια. Πάλι αυτό το ανεξήγητο κόνσεπτ "justice, wrath, pride" με φωτογραφίες μοντέλων με κορσέδες. Extra bonus οι φωτογραφίες της ήδη-ξέχασα-πως-τη-λένε από το next top model, που βρίσκεται στην αρχή αυτού του ποστ/κόλαφου. Στον πάνω όροφο, ασπρόμαυρες ενός μοντέλου σε διάφορες πόζες, ωραία κοπέλα, αλλά πλάκα μας κάνουν?Αυτή είναι η εβδομάδα μόδας στην Αθήνα, δε μπορεί, θα υπάρχουν και καλύτεροι Έλληνες φωτογράφοι. Ας το πω άλλη μία φορά να το πιστέψω. Κάπου θα υπάρχουν καλύτεροι Έλληνες φωτογράφοι.
Η επιτυχία της βραδιάς ήταν ότι υπήρχε κι ένα μαγαζί που πουλούσε ρούχα σε πολύ χαμηλές τιμές. Αριστερά είχε τα ξένα και δεξιά τα ελληνικά. Μαντέψτε που είχε τα ωραία. Αφού συγκρίναμε την Ελλάδα με το Καζακστάν, ήπιαμε άλλη μία βότκα και επιστρέψαμε στα Εξάρχεια, γιατί ας το πάρουμε απόφαση, το Γκάζι δε μας σηκώνει.
Κερασάκι στην τούρτα: οι παπαράτσι είναι αυτοί που τρέχουν σε μηχανάκια, νοικιάζουν αερόστατα, πηδάνε μάντρες, αποφεύγουν σκυλιά, τρώνε ξύλο για να βγάλουν μία φωτό από διάσημους. Εδώ είναι αυτοί που οι άλλοι τους παρακαλάνε να τους βγάλουν φωτογραφία. Άκουσα με τ'αυτιά μου κάτι ψηλές παρδαλές να λένε στη φωτογράφο: "θα μας βγάλετε φωτογραφία?" "ναι" "θα με βγάλετε και μία με τη φίλη μου?" "ναι" "να με βγάλετε κι εμένα με τα κορίτσια?" "ναι".
0 comments:
Post a Comment