Άτιτλο

Θέλω να γράψω ότι... δεν με πειράζει που είμαι μόνη μου!
Που κάθομαι σπίτι παρέα με το σκύλο μου και βλέπουμε αστυνομικές σειρές. Και μετά μας παίρνει ο ύπνος στον καναπέ και ξαναξυπνάμε, τρώμε κάτι, πάμε μια βόλτα στη νύχτα και γυρνάμε.

Που τρώγω Quakers ό,τι ώρα μου καπνίσει.

Και για όλα τα ντροπιαστικά πράγματα που κάνεις όταν μένεις μόνος σου. Κι έχεις δικαίωμα ακόμη και να σκαλίσεις τη μύτη σου!

Θέλω να γράψω για τον εθισμό μου στο στοματικό διάλυμα με γεύση κανέλα.

Θέλω να γράψω για τις μέρες που μου φαίνεται πως όλοι έχουν μούτρα μέχρι το πάτωμα.
Και που σε παίρνει κι εσένα η μπάλα ακόμη κι αν έχεις ξυπνήσει με την πιο φοβερή διάθεση...

Και που όλοι οι φίλοι φεύγουν αλλά εσύ μένεις.
Και χαίρεσαι γι΄αυτούς τόσο πολύ αλλά που έχεις αυτόν το γαμημένο κόμπο στον λαιμό, όταν τους σκέφτεσαι.

Θέλω να πω για τα αγόρια. Που είναι παγκοσμίως ίδια. Και που δεν θα τα καταλάβουμε ποτέ. Και που όλο επιστρέφουμε σε αυτά.

Και για τη δουλειά. Που όσο κι αν σ' αρέσει, πιστεύεις ότι κάποιος την έχει εφεύρει μόνο και μόνο για να σου την σπάσει.

Θέλω να γράψω και για τις εμμονές. Και που τώρα τελευταία όλο καθαρίζω τα πατώματα και πλένω τα ρούχα μου συνεχώς. Για να μυρίζουν απορρυπαντικό.

Και για τους φίλους που μένουν. Και που είναι εκεί όταν τους παίρνεις τηλέφωνο μες στις νύχτες. Και άλλες φορές πάλι, που δεν είναι. Και καλύτερα.

Και για τις μετακομίσεις. Που αλήθεια τα χαρτοκιβώτια ΝΟΥΝΟΥ είναι τα καλύτερα. Μικρά, σταθερά, σκληρά, δεν σκίζονται, δεν φτουράνε. Να τα προτιμάτε.

Που όλο αναρωτιέσαι αν πρέπει να φύγεις ή να μείνεις. Να κάνεις μια αλλαγή, να κόψεις τα μαλλιά σου ή να πας σ' ένα καινούριο μέρος. Να ακυρώσεις, να επανασυνδεθείς, να ξεκόψεις, να ξαναβρείς, να χάσεις...

Και τώρα σκέφτομαι ότι μπορεί μόνο εγώ και μόνο τώρα να τα βλέπω όλα έτσι... Και να μην ισχύει τίποτα. Αλλά δεν με νοιάζει. Δικό μου είναι το blog, ότι θέλω γράφω. Κι ας μπω σ' αυτό το 90% των blogs που έχουν μηδενική αναγνωσιμότητα (το ήξερες εσύ ότι ισχύει αυτό;).

Morning people!

melroy
x