Στην πραγματικότητα δεν θέλω να ανεβάσουμε άλλο ποστ. Θέλω να μείνει στην οθόνη μου για πάντα ο Τόλης και οι σκατούλες του, οι εκλογές και τα flyers, η Melroy και το perception της σκατούλας. Πιστεύω στις σκατούλες. Όπως πιστεύω στους ανθρώπους. Πιστεύω στις σκατούλες επειδή πιστεύω στους ανθρώπους. Πιστεύω στους ανθρώπους επειδή πιστεύω στις σκατούλες. Ή κάπως έτσι.
Αυτό το ποστ δεν έχει κανένα point. Εκτός από το point της σκατούλας, προφανώς. Η θεωρία της σκατούλας. Εξαιρετική θεωρία. Η σκατούλα: φαινομενικά ασήμαντη μα τόσο αναγκαία.
Ναι, το Λονδίνο είναι υπέροχο. Είναι τόσο υπέροχο, όσο μπορείς να φανταστείς. Κι όταν είναι ηλιόλουστο είναι σχεδόν το πιο υπέροχο μέρος του κόσμου. Το τι κυκλοφορεί εκεί έξω είναι τουλάχιστον διασκεδαστικό: skinny hipsters που θαρρείς έχουν να φάνε από τη μέρα που δοκίμασαν το πρώτο τους ναρκωτικό, 'Αραβες με βλοσυρά βλέμματα που βαδίζουν καχύποπτα πίσω από τις τέσσερις-πέντε γυναίκες τους, ανοιχτόχρωμες μοντέλες με θεόρατα πόδια (μα τι τους κάνουν; Τους περνάνε γονίδια αντικυτταρίτιδας με το μητρικό γάλα;), punk rock έφηβες με τατουάζ μανίκια και ξυρισμένα κεφάλια, Αγγλίδες γιαγιάδες με δαντελωτούς γιακάδες και ασημένια μαλλιά (που απολαμβάνουν το τσάι τους σαν να μην υπάρχει αύριο), μονίμως βιαστικοί γιάπηδες με καλοσιδερωμένα πουκάμισα (που σε σκουντάνε μιλώντας στο κινητό), fashionistas, recessionistas, bargainistas (και δε συμμαζεύεται) που κυκλοφορούν με ύφος (και το latte στο χέρι), σχιζοφρενείς αρτίστες με μεταμοντέρνες αντικαπιταλιστικές θεωρίες... Όρεξη και χρόνο να έχεις να μιλάς στους ανθρώπους.
Το Πανεπιστήμιο είναι μαγεμένο. Σίγουρα. Αρχικά χάνομαι αγάπη μου! Για να πάω στο μάθημα, πρέπει να μπω στο κεντρικό κτίριο, να βγω από την πίσω πόρτα, να διασχίσω το πάρκο, να μπω στο γυμναστήριο, να ανέβω τη σκαλίτσα, να πω το μαγικό ξόρκι για να μου εμφανιστεί η μυστική πόρτα (σίγουρα υπάρχει ξόρκι και δεν μου το έχουν πει) (την προσπερνάω συνέχεια), να βγω σε ένα σκοτεινό παρακηπάκο και αφού έχω ιδρώσει, έχω χύσει τον καφέ (και έχω χάσει το μισό μάθημα) (γιατί α, ναι το ακαδημαικό τέταρτο ξέχασέ το) (και μη σε ξανακούσω να γκρινιάζεις για το ελληνικό πανεπιστήμιο) βουτάω στο μάθημα και όλοι με κοιτάζουν παράξενα. Γνωρίζεις, βέβαια, τους συμφοιτητές σου στο δρόμο (που είναι εξίσου χαμένοι, ιδρωμένοι και αργοπορημένοι.) (Και κίτρινοι.)
Γιατί, κατά ένα τρομακτικά μεγάλο ποσοστό, οι συμφοιτητές μου είναι νοτιοανατολικό Ασιάτες. Με σχιστά μάτια και αστεία χαμόγελα. Με παράξενα ονόματα. Αλλά εντελώς παράξενα ονόματα. Όχι να τα προφέρεις, ούτε να τα καταχωρίσεις στον καταλόγο του κινητού σου δεν μπορείς. E-ji και Le-j και Ki-ka-ra και Funx Xi 2032. Εξωγήνοι, σου λέω, εξωγήινοι. Μία ωχρή σήμερα μου συστήθηκε ως Yunan-Yunan. Της είπα ότι θα τη φωνάζω Μουλάν κι αν της αρέσει. Με κοίταξε με τα σχιστά της μάτια και άρχισε να γελάει διακεκομένα. (Γιατί γελάνε διακεκομένα;)
Η πιο νορμάλ καινούρια μου φίλη είναι Μεξικάνα. Έχει κόκκινα κυματιστά μαλλιά μέχρι τη μέση και πολλές φακίδες. Γελάει δυνατά και λατρεύει τη φέτα. Σίγουρα θα τη συμπαθήσεις. Επίσης τη λένε Καρολίτα. Ούτε σαρδάμ ούτε γλωσσοδέτες. Να κάνουμε τη δουλειά μας.
Οι Άγγλοι πάλι είναι Άγγλοι. Στυγνά διεκπεραιωτικοί, ανόητα οργανωμένοι, ενίοτε ψηλομύτηδες και please και thank you και γουλντ-γιου-λάικ-σαμ-μορ-τι. Μην αρνηθείς ποτέ μία κούπα τσάι από Άγγλο. Σκάσε και πιες το. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ευκολότερη θα κάνει τη ζωή σου.
Σε φιλώ. Και σε αγαπώ.
(completely fed up)
Clem x
Υ.Γ. Και στείλε μου σε παρακαλώ μία ζουμερή σκατούλα Τόλη. Τα πράγματα παίρνουν την αξία που τους αρμόζει κάτω από μία ζουμερή σκατούλα Τόλη. Η θεωρία της σκατούλας, είπαμε. Η σκατούλα: φαινομενικά ασήμαντη μα τόσο αναγκαία.
0 comments:
Post a Comment